Η διαφθορά, όταν γίνεται από αυτούς που ταχθήκαν «να φυλάγουν Θερμοπύλες», όπως είναι οι εκλεγμένοι πολιτικοί, οι διορισμένοι αξιωματούχοι και οι δημόσιοι λειτουργοί δεν είναι απλά παρανομία. Είναι εθνική προδοσία και θα έπρεπε να τιμωρείται ως έγκλημα κατά του έθνους και του λαού.

Τι είναι διαφθορά; Όταν κάποιος κάνει κάτι παράνομο εν γνώση του για να αποκτήσει δύναμη ή χρήμα για τον εαυτό του, εις βάρος του κοινού οφέλους ή κάποιου άλλου, πιστεύοντας ότι δεν θα τον προδώσουν οι πράξεις του γιατί ακροβατεί στα όρια του νόμου.

Η διαφθορά δεν γίνεται κατά λάθος, ή από άγνοια. Ο δράστης έχει πλήρη επίγνωση του εγκλήματος του όσο έχει και ακράδαντη πίστη ότι δεν θα πιαστεί στην φάκα.

Από την διαφθορά ξεκινούν όλα και ειδικά όταν αυτή παραμένει ατιμώρητη. Κάτι που ζούμε μόνιμα τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο.

Ας τα πιάσουμε τα θέματα ένα-ένα.

Πως δικαιολογεί η διακυβέρνηση μιας χώρας τόσο γεωγραφικά μικρής όσο η Κύπρος την πενιχρή περιβαλλοντική πολιτική της; Ας υποθέσουμε ότι δεν είναι ηλίθιοι οι άρχοντες μας και δεν είναι αμελείς.

Ποια συμφέροντα εξυπηρετούνται για να χρησιμοποιούμε ακόμα μαζούτ αντί φυσικό αέριο ή/και ηλιακή ενέργεια για την δημιουργία ηλεκτρικού ρεύματος? Πληροφοριακά, η ΑΗΚ έχει εδώ και μια δεκαετία τον εξοπλισμό για να παράγει  ηλεκτρικό ρεύμα από φυσικό αέριο κάτι που την ανάγκασε η ΕΕ να κάνει. Αλλά δεν το κάνει. Γιατί;

Ειμαστε η 3η πιο ακριβή χώρα στην ΕΕ στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος μετά την Νορβηγία και την Σουηδία  όπου το κάθε σπιτικό πληρώνει ένα μέσω όρο €1563 ετήσια, κατι περισσότερο από τα διπλάσια από ότι πληρώνει ένα σπιτικό στην Ελλάδα για το ηλεκτρικό ρεύμα. Η ξεδιάντροπη προσθήκη φόρων στον λογαριασμό του ηλεκτρικού ρεύματος των πολιτών αυτού του τόπου για τους ανεξέλεγκτους  ρύπους CO² που αφήνουμε στην ατμόσφαιρα μας γίνονται κάθε χρόνο ασύμφοροι.  Και θα εξηγήσω. Από το 2016-2019 κληθήκαμε να πληρώσουμε φόρους για τους ρύπους CO² της τάξης των €256 εκατ. Το 2020 η αξία εξαγοράς ενός τόνου ρύπων CO² στην ΕΕ ήταν €22. Η Κύπρος είχε 4.300.000 τόνους ρύπων CO² έτσι κληθήκαμε να πληρώσουμε άλλα €85 εκατ. Το 2021 η εξαγορά ενός τόνου ρύπων CO² στην ΕΕ ακριβαίνει και θα κοστίζει €50. Αν έχουμε και φέτος ρύπους της τάξης των 4.000.000 τόνων CO² ,που θα έχουμε, αυτό σημαίνει πως θα κληθούμε να πληρώσουμε στην ΕΕ €200 εκατ. Μεχρι το 2030 η εξαγορά ενός τόνου CO² θα ανέβει στα €100. Που θα πάμε; Πόσους φόρους θα αντέξουν οι πολίτες μας να πληρώνουν; Και πόσο διαφορετική θα ήταν η κοινωνία μας αν όλα αυτά τα χρήματα κυκλοφορούσαν στην κυπριακή οικονομία;

Και δεν τελειώνουμε σ'αυτό. Υποσχέθηκε η κυβέρνηση Αναστασιαδη στην ΕΕ οτι μέχρι την 01.01.2020 10% των αυτοκινήτων που κινούνται στους δρόμους μας θα χρησιμοποιούν ΑΠΕ, δηλαδή θα ήσαν ηλεκτρικά. Μόλις και φτάσαμε το 4% και σταθήκαμε και σ'αυτό κατώτεροι των περιστάσεων όπου κληθήκαμε να πληρώσουμε και πάλι πρόστιμο στην ΕΕ της τάξης των €40 εκατ. Φυσικά η πανέξυπνη κυβέρνηση μας είχε την λύση για το που θα μας χρεώσει αυτό το πρόστιμο. Στα καύσιμα, αρχίζοντας από φέτος με περίπου αύξηση της τάξης των 5 σεντ/λίτρο και με βλέψεις μέχρι το 2026 η αύξηση αυτή να φτάσει τα 37 σεντ/λίτρο, γιατί έτσι και αλλιώς δεν προβλέπουν να ικανοποιήσουν μέχρι τότε της περιβαλλοντικές ανάγκες της ΕΕ όσον αφορά τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα . Το χειρότερο όλων δε είναι ότι αυτή η φορολογία που θα προστεθεί στα καύσιμα μας, γιατί η κυβέρνηση μας "κοιμόταν" όλα αυτά τα χρόνια, είναι ότι θα ονομαστεί από τους ιθύνοντες "πράσινη φορολογία". Αυτο τους κάνει να φαίνονται ακόμη πιο αξιοθρήνητοι. Οσο αφορά τις ΑΠΕ η Κύπρος κατέχει την εξαιρετική προτελευταία θέση στην ΕΕ μετά την Βουλγαρία, ενώ η Ελλαδίτσα κατάφερε να κατέχει την 9η θέση παγκόσμια. Ντροπή σας κύριοι. Αντί η περιβαλλοντική πολιτική του κράτους να εστιάσει πως να μειωθούν οι ατμοσφαιρικοί ρύποι από το κυκλοφοριακό τη βιομηχανία και την ΑΗΚ, γίνεται συγκομιδή φόρων με ανυποψίαστους τρόπους για να μην οργιάσει ο λαός ο οποίος δεν γνωρίζει απολύτως τίποτε.

Η διαφθορά στην οικονομία του τόπου έχει γίνει πια σε κλιμακωτά επίπεδα. Στην αρχή ήταν οι διορισμοί. Διαμοίραζαν τις θέσεις του δημοσίου και τα αξιώματα σαν να ήταν κληρονομιά αντί ευθύνη τους να επανδρώσουν το δημόσιο με τους πιο άξιους. Στην συνέχεια ήταν οι προσφορές των μεγάλων έργων και οι κομπίνες εκατομμυρίων. Μετά οι τράπεζες, τα κουρέματα και το κλείσιμο τεράστιων οργανισμών. Τώρα είναι τα χρυσά διαβατήρια. Οι επενδύσεις των νέων Κυπρίων, τάχα θα ωφελούσαν ολόκληρη την Κύπρο και την οικονομία της. Το πως δεν το κατάλαβα ποτέ. Θα αγοράσουν ένα διαμέρισμα σε έναν πύργο του οποίου η αξία (πλην του οικοπέδου και της θέας) είναι λιγότερη από 50 χιλιάδες ευρώ σε τιμή ενός, δυο, τριών, τεσσάρων, πέντε, δέκα εκατομμυρίων και θα ωφεληθεί ποιος; Ο ήδη εκατομμυριούχος εργολάβος, ο παντοτινά αχόρταγος δικηγόρος και, άραγε ποιός άλλος; Ο κτίστης που πληρώθηκε τρεις και εξήντα για να χτίσει στον τριακοστό πέμπτο όροφο χωρίς ιδιαίτερη προστασία; Αν μπόρεσαν να ξεπουλήσουν την υπηκοότητα της χώρας, τι άλλο θα ντραπούν να ξεπουλήσουν; Απλά για την δική σας πληροφόρηση το Κυπριακο Επενδυτικό Πρόγραμμα πρόσφερε στην γενική  οικονομία της Κύπρου το "φοβερό" 1,2% αύξηση και μας ξεφτιλίσε παγκόσμια σε βαθμό ανεπανόρθωτο.

Και να ήταν μόνο αυτά! Έχουμε μια οικονομία που οι φτωχοί μόλις που έχουν να φάνε, όσοι συντηρούν το lifestyle τους από το κράτος έχουν μια σταθερότητα, και οι υπόλοιποι δεν έχουν χρόνο να σηκώσουν το κεφάλι. Η διαφθορά, λοιπόν, στο συγκεκριμένο θέμα, είναι ότι για τους κυβερνώντες είναι πιο σημαντικό να μας κρατά σε λήθαργο, με χαπάκι τα πιο πάνω, δίνοντας αξία στο πόσοι εργοδοτούνται στην παιδεία, αντί της ποιότητας της παιδείας, στο πόσοι εργοδοτούνται στο δημόσιο, παρά πως εξυπηρετείται ο πολίτης από το κράτος. Όλα αυτά μπορεί να είχαν κάποιο νόημα στα χρόνια μετά την προσφυγιά, αλλά τώρα πια δεν αρκούν. Θέλουμε, απαιτούμε, πολεμούμε για μια άριστη Παιδεία, για ένα δημόσιο που να μας κάνει περήφανους παρά ζητιάνους.

Κάποιος είπε ότι οι άνθρωποι θα ξεχάσουν τι τους είπες και τι τους έκανες, αλλά δεν θα ξεχάσουν ποτέ το πως τους έκανες να νιώσουν. Δεν είναι ότι αυτή η κυβέρνηση δεν άφησε κάποιο  έργο. Αλλά μας άφησε, μέχρι στιγμής με την πικρή γεύση της εθνικής προδοσίας. Ο κόσμος έχασε την εμπιστοσύνη στους κυβερνώντες και στο πολιτικό σύστημα. Στα μάτια του μέσου πολίτη καταρρέει η Δημοκρατία με όλα τα κακά που μπορεί αυτό να φέρει σε μια εύθραυστη κοινωνία.

Η διαφθορά, είτε είναι του Κάιζερ στη Γερμανία πριν την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, είτε είναι των σύγχρονων πολιτικών στην Βραζιλία, ή στην Κύπρο του 2021 καταλήγει σε ακρότητες και έτσι βλέπουμε αύξηση των ακροδεξιών στοιχείων τα οποία ποντάρουν στο αίσθημα δυσαρέσκειας του λαού για να πάρουν αυτό που θέλουν: εξουσία, διακρίσεις μεταξύ του λαού με λόγο και εγκλήματα μίσους.

Άφησα το Κυπριακό και το πως πιστεύω ότι το επηρεάζει η διαφθορά, τελευταίο. Γιατί πονάει περισσότερο από όλα τα άλλα θέματα μαζί. Το εθνικό μας θέμα μπορεί να παραμένει άλυτο, κυρίως λόγω της Τουρκίας, αλλά ποιος από εμάς δεν σκέφτηκε ότι συνέχεια του βίντεο ένα του Αλ Τζαζίρα δεν υπήρχε και το βίντεο δύο ή και  τρία που εκβίαζε ανθρώπους που «τάχθηκαν να φυλάνε Θερμοπύλες», στην Κύπρο συγκεκριμένα και ήταν εντεταλμένοι να διαπραγματευτούν εκ μέρους μας τη λύση του Κυπριακού; Χάσαμε την Αμμόχωστο για πάντα λόγω της διαφθοράς; Έγειρε η ζυγαριά εναντίων μας για πάντα; Μείναμε μοιρασμένοι για πάντα πάνω στην βραχονησίδα μας, να αναρωτιόμαστε "τις πταίει";

Άγνωστο το μέλλον, αλλά θα τολμήσω να πάρω ρόλο Κασσάνδρας και θα πω πως η ατιμωρησία φέρνει οργή και η οργή για να φύγει απαιτεί κάθαρση. Τα εγκλήματα και την ατιμωρησία τα είδαμε. Η κάθαρση αναμένεται. Αν δεν γίνει κάθαρση, πολύ φοβάμαι ότι η διαφθορά θα φέρει κι άλλη παρακμή, η παρακμή δυστυχία στον λαό και, αργά αλλά σταθερά, διάβρωση στην δημοκρατία. Ας μην φτάσουμε μέχρι εκεί. Υπεύθυνα ας δουλέψουμε όλοι μαζί για την κάθαρση της Κύπρου μας. Υπεύθυνα ας ψηφίσουμε για την Κύπρο μας. Για κανέναν άλλο.

Δρ Μάριος Ταραμίδης
23.05.2021

"Χαλεπόν άρχεσθαι υπό χερείονος".
(Είναι σκληρό να σε εξουσιάζει κάποιος κατώτερος).

Ο ρόλος των rapid test και με τον τρόπο που διεξάγονται έχει φτάσει στο απροχώρητο. Αν γίνατε κι εσείς, όπως κι εγώ, μάρτυρες των γραμμών αναμονής που ξεπερνούν τις δυο ώρες για ένα απλό τεστ των 10 δευτερολέπτων, κάθε άλλο από τεστ ταχείας ανίχνευσης σας έλαχε.

Γιατί επιμένει η κυβέρνηση σε πρακτικές που ήταν σημαντικές πριν ένα χρόνο αλλά τώρα είναι σχετικά ξεπερασμένες και μπορούν εύκολα να αντικατασταθούν με οικιακά τεστ, τα γνωστά πλεον self-test; Μας κυβερνούν τεμπέληδες, ηλίθιοι ή οπορτουνιστές;

Δεν λέω ότι το rapid test είναι αχρείαστο αλλά δεν υπάρχει πια λόγος να είναι στην πρώτη γραμμή. Ή τέλος πάντων μπορεί να αλλάξει μορφή: Οι πολίτες μπορούν να συμμετέχουν στην αντιμετώπιση της πανδημίας κάνοντας τεστ στο σπίτι μια φορά την εβδομάδα. Ειλικρινά, αν είσαι στην γραμμή για rapid test, ο κίνδυνος να κολλήσεις τον ιό δεν είναι αμελητέος. Εκατοντάδες άτομα, πολλές ώρες αναμονή και, αν δεν είσαι ο «ιδιότροπος» που απαιτεί να διατηρείται η απόσταση των δύο μέτρων, ο συνωστισμός είναι αυθαίρετος.

Το να σπαταλεί ο κάθε εργαζόμενος 3-4 ώρες την βδομάδα στην ουρά για το rapid test εκτός από το να του γονατίσει τον ψυχισμό και να του τεντώνει ακόμη πιο πολύ τα νεύρα, μας κάνει σας κράτος λιγότερο παραγωγικό.

Η Ελλάδα έχει ήδη εφαρμόσει την μέθοδο αυτή με επιτυχία, βοηθώντας σημαντικά στο να σταματήσει η εξάπλωση του ιού. Τα τεστ δίνονται εβδομαδιαία στο κάθε πολίτη δωρεάν από το δημόσιο. Σίγουρα δεν υπάρχει λόγος να μην εμπιστευτεί το κράτος τους πολίτες, αφού μέσω της διαδικασίας του αυτοελέγχου με οικιακό τεστ ταχείας ανίχνευσης αντιγόνου ο πολίτης προστατεύει ταυτόχρονα την υγεία του αλλά και τους αγαπημένους του ανθρώπους. Σε περίπτωση που ένα οικιακό τεστ δείξει θετικό, τότε ακολουθεί το PCR- τεστ για εξακρίβωση.

Στην Κύπρο θα μπορούσε να εφαρμοστεί για όλο τον κόσμο μέσω του ΓΕΣΥ εβδομαδιαία δωρεάν χορήγηση από το κράτος που θα μπορούσαμε να παραλαμβάναμε από το φαρμακείο με την κάρτα μας του ΓΕΣΥ.

«Κάνοντας τεστ μια φορά την εβδομάδα έχουμε τη δυνατότητα να ανιχνεύσουμε τον ιό, να σταματήσουμε τη διασπορά του και να οδηγηθούμε με σχέδιο και ασφάλεια σε επανεκκίνηση δραστηριοτήτων», ανέφερε ο Υπουργος Υγείας της Ελλαδας κ. Κοντοζαμάνης.

Το άλλο θετικό του τεστ είναι ότι γίνεται με απλή χορήγηση σάλιου και η εγκυρότητα του είναι η ίδια με τα rapid test που ξέρουμε δίχως έτσι να μας τρυπούν την μύτη κάτι που στο τέλος παίζει να το συνηθίσουμε κιόλας.
5.362.389 ! Τόσες φορές μας τρύπησαν την μύτη τους τελευταίους 15 μήνες.

Τι γίνεται λοιπον στην Κύπρο της πανδημίας; Τεμπέλιασαν οι ειδικοί και απλά ξοδεύουν απλόχερα κρατικούς πόρους; Είναι τόσο ηλίθιοι που δεν σκέφτηκαν να υιοθετήσουν την πρακτική της Ελλάδας λαμβάνοντας κιόλας υπόψη ότι στο θέμα της πανδημίας τρέχουμε πίσω από την ουρά της Ελλάδας και αντιγράφουμε την κάθε της κίνηση;

Ή μήπως τελικά μας κυβερνούν οπορτουνιστές, κυνηγοί της αρπαχτής; Ποιοι έχουν οικονομικά συμφέροντα στην εισαγωγή, διανομή και διεξαγωγή των rapid test; Ποιες εταιρείες επωφελούνται από αυτό το ευκαιριακό κέρδος και το ξέφραγο αμπέλι που λέγεται κυπριακή οικονομία; Υπάρχουν πολιτικοί, ειδικοί σύμβουλοι και δημόσιοι υπάλληλοι που επηρεάζουν την στρατηγική του κράτους για την πανδημία που έχουν οικονομικά οφέλη από τα rapid test; Είναι έντιμες οι συμβουλές τους ή προωθούν πάνω από όλα τα προσωπικά τους συμφέροντα εις βάρος της οικονομίας της Κύπρου και των ανθρώπων της;

Και το ερώτημα παραμένει; Μας κυβερνούν τεμπέληδες, ηλίθιοι ή οπορτουνιστές; Δεν ξέρω ποιο είναι λιγότερο επώδυνο και πιο από όλα θα αντέξει καλύτερα η ψυχή αυτού του τόπου. Και η δική μου.

Δρ Μάριος Ταραμιδης
10.05.2021

Δυστυχώς οι ψηλές θερμοκρασίες, που σε κάνουν να νιώθεις δυσφορία στον τόπο μας, φτάνουν κάθε χρόνο δυο με τρείς βδομάδες πιο νωρίς, ένδειξη ,πως αυτό, για το οποίο όλοι οι περιβαλλοντικά ευαίσθητοι άνθρωποι σ’ αυτό τον πλανήτη προειδοποιούσαν τις τελευταίες δεκαετίες, πρέπει πλέον άμεσα να αντιμετωπιστεί γιατί είναι μια πραγματικότητα.

Όπως κοντοζυγώνει το καλοκαίρι με τις πάντα άσκημες θερμοκρασιακά διαθέσεις του πρέπει οι υπεύθυνοι του υπουργείου υγείας να δουν τι θα κάνουν με την αναγκαστική χρήση της μάσκας στους εξωτερικούς χώρους.

Τους τελευταίους 15 μήνες που ζούμε με τον ιό και την πανδημία του κορωνοιού, έχουν μαζευτεί πολλά στοιχεία για το πως μεταδίδεται και πως συμπεριφέρεται ο ιός αυτός. Λοιπόν πολλές έρευνες που έχουν γίνει σε αρκετά επιδημιολογικά κέντρα στην Ευρώπη , Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και Καναδά έχουν δείξει ότι το να «αρπάξει» κανείς τον ιό σε ανοικτούς χώρους είναι κάτι πολύ σπάνιο.

Η σοβαρότερη έρευνα που έγινε για το θέμα αυτό είναι από το Κέντρο Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Harvard, όπου ο Jonathan Proctor αναφέρει ότι το να επιμολυνθεί κάποιος σε εξωτερικούς χώρους από τον κορωνοιό είναι κατά 18 φορές λιγότερο πιθανό από το να επιμολυνθεί σε εσωτερικούς χώρους.

Η Lisa Lee εξειδικευμένη στην δημόσια υγεία και έλεγχο πανδημιών του Πανεπιστημίου Virginia, αναφέρει ότι η αραίωση του ιού σε εξωτερικούς χώρους είναι τόσο μεγάλη που είναι σχεδόν αδύνατον να επιμολυνθεί κανείς, αν δεν βρίσκεται πολύ κοντά σε κάποιο φορέα και για αρκετή ώρα.

Η ανάγκη της χρήσης της μάσκας σε εξωτερικούς χώρους ξεκίνησε για να προστατεύσει τους πολίτες σε πολυπληθείς πόλεις παγκόσμια. Φυσικά η Oxford Street και η Times Square ή η Champs Elysée και η Plaza Mayor δεν μπορούν να συγκριθούν με τα μεγέθη των δικών μας δρόμων και πλατειών αλλά ούτε και με το πόσο κόσμο εξυπηρετούν τα πεζοδρομία τους.

Στο νησί μας όπου οι μεγάλες πόλεις δεν ξεπερνούν τις κάποιες χιλιάδες σε πληθυσμό, ίσως αυτή η θέση που έχει το υπουργείο υγείας μας για αναγκαστική χρήση μάσκας στους εξωτερικούς χώρους να πρέπει να αναθεωρηθεί. Τι έχει αποδειχθεί από όλες τις επιδημιολογικές έρευνες που έγιναν για την διασπορά της πανδημίας είναι το πόσο κοντά πρέπει να είναι κανείς με άτομα φορείς ή που νοσούν. Μέσα στον χρόνο που πέρασε μάθαμε να καταλαβαίνουμε τι σημαίνει πολυκοσμία και πότε πρέπει να φοράμε τις μάσκες μας για να αυτοπροστατευτούμε.

Φυσικά η πιο επιτακτική ανάγκη αλλαγής αυτού του μέτρου είναι οι πολύ ψηλές θερμοκρασίες με τις οποίες πρέπει να ζούμε για πολλούς μήνες της Άνοιξης, του Καλοκαιριού αλλά και του Φθινοπώρου. Πολλά άτομα με αναπνευστικά προβλήματα, άσθμα, και κρίσεις πανικού θα έχουν σοβαρά προβλήματα να κινηθούν σε εξωτερικούς χώρους , με τις θερμοκρασίες να καψαλίζουν τα πάντα, φορώντας τη μάσκα τους.

Προτείνω να αναθεωρηθεί η στάση του υπουργείου υγείας όσο αφορά την αναγκαστική χρήση μάσκας σε εξωτερικούς χώρους. Αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να μετατραπεί σε μια προαιρετική χρήση μάσκας για εξωτερικούς χώρους, όπου η αναγκαστική χρήση της θα συνεχιζόταν για κλειστούς χώρους, όπως και για εξωτερικούς χώρους όπου υπάρχει πολυκοσμία.

Δρ Μάριος Ταραμιδης
10.04.2021

Και εκεί που δεχόμαστε καθημερινά κτυπήματα στο ψαχνό που μέχρι να σταματήσει να πονά το ένα αρχίζει να πονά το άλλο, σήμερα έπεσε και πάλι κεραμίδα στο κεφάλι μας, μάλλον όχι κεραμίδα, κομμάτι μάρμαρο από το δάπεδο του γυμνασίου της Αρχαίας Σαλαμίνας.

Ναι ! Αυτό το κομμάτι του Πολιτισμού μας που πληστηριάζεται απο Ρώσο στο ebay προς 85$. Απίστευτο. Που φτάσαμε επιτέλους; Και εμείς από δω και οι άλλοι από εκεί; Προφανώς είμαστε και εκείνοι και εμείς φτιαγμένοι από την ίδια πάστα. Την πάστα του: " πουλώ την μάνα μου για θκυό μπακκίρες". Ντροπή μας! Πόσο ξεφτελιστικό είναι για ένα λαό τον 21ο αιώνα να ζει τέτοιες εγκληματικές για τον Πολιτισμό του ενέργειες. Ενέργειες που διαλύουν την αξιοπρέπεια του και τον αφήνουν έρμαιο στη λαιμαργία αυτών που αποζητούν το εύκολο κι ανήθικο χρήμα. Γιατί το χρήμα κουβαλά ηθική μόνο όταν ιδρώσεις για να το κερδίσεις.

Ένα κομμάτι μάρμαρο 2500 χρόνων το οποίο σμιλεύτηκε με αγάπη από τους προγόνους μας για το Γυμνάσιο του τόπου τους, που λούστηκε για χιλιετίες τον ήλιο της Μεσογείου, να φαντάζει απογυμνωμένο από τον πολιτισμό που μέχρι πρότινος κουβαλούσε επάνω του, σαν μια ανάρτηση στα χιλιάδες "πωλείται". Απλά σκεφτείτε το...

Ο Χρυσόστομος Παρασκευά, ο τελευταίος επιζώντας της Σουηδικής αποστολής στην Κύπρο ήταν ο άνθρωπος που με κρατούσε από το χεράκι, πέντε χρόνων τότε, και με γύριζε με καμάρι να δω το υπέροχο αρχαίο Γυμνάσιο της Σαλαμίνας. Ήταν ο αγαπημένος μου παππούς. Που αγωνίστηκε για τις αρχαιότητες τούτου του τόπου και που πόνεσε κάθε πέτρα και κάθε κομμάτι πηλού που βρέθηκε στο δρόμο του. Γιατί ένιωθε πως αυτά ήταν τα μόνα τεκμήρια, που τον κρατούσαν ενωμένο με τις ρίζες του και τον πλούσιο πολιτισμό της φάρας μας. Σήμερα ντρέπομαι! Ντρέπομαι για την κατάντια μας. Και νιώθω πως μαζί με τον πολιτισμό μας σπιλώνεται και η μνήμη του δικού μου υπέροχου παππού κι όσων αγωνίστηκαν ώστε αυτές οι αρχαιότητες να συνεχίσουν να φορτίζουν τις ζωές μας με την όμορφη ενέργεια που κουβαλούν στον πυρήνα τους.

Προσωπικά ελπίζω και απαιτώ σαν πολίτης τούτου του ιερού τόπου, πως το Τμήμα Αρχαιοτήτων θα επιληφθεί της τραγελαφικής αυτής κατάστασης με τον συντομότερο και πιο αποτελεσματικό τρόπο. Τερμα η γραφειοκρατία. Δεν μας παίρνει.

Το μάρμαρο αυτό ξεμπαρώθηκε από την ψυχή μας. Και εκεί ανήκει...

Μ. Ταραμιδης
25.02.2021

Είκοσι πέντε χρόνια κάθομαι σ' αυτό το γραφείο. Η όαση μου από τις βασανισμένες ψυχές των ασθενών μου με τις παιδικές φοβίες τους που ξεχειλίζουν τον δίπλα χώρο. Έχω μάθει το γραφείο μου τόσο καλά που αν άνοιγα οποιοδήποτε συρτάρι με κλειστά μάτια θα ήξερα να πιάσω ότι χρειάζομαι ανεξάρτητα από το αν είναι συγυρισμένα η όχι. Δίπλα μου στα δεξιά ο μικρός κάδος για τα άχρηστα χαρτιά και πιο εκεί ακουμπισμένο στον τοίχο ένα χειροποίητο τραπεζάκι ξεχασμένο στο χρόνο.

Πάνω στο τραπεζάκι αυτό καταλήγουν πυκνά συχνά κάρτες ασθενών που έχουν τελειώσει τη θεραπεία τους για να μεταφερθούν πιο μετά στις τελικές τους θέσεις όπου φυλάσσονται. Τις προάλλες έψαχνα μια κάρτα και τις σήκωσα όλες από εκεί να την γυρέψω. Σχεδόν ξαφνιάστηκα όταν ξαναείδα πόσο όμορφα χαραγμένη ήταν η πλάτη του με το πορτραίτο της Ελευθερίας να κρατά την Ελληνική σημαία. Κι από κάτω: "Απ ' τα κόκαλα βγαλμένη". Κοντοστάθηκα. Σχεδόν ξέχασα τι έψαχνα και χάθηκε ο νους μου να φτιάχνει την εικόνα του τότε δεκαεπτάχρονου πατέρα μου στα κρατητήρια Κοκκινοτριμυθιάς με τα άγουρα ακόμα δάκτυλα του να χαράζει με επιμέλεια το ξύλο. Δεκαεπτά χρονών παιδί και ήταν σε μια φυλακή, στην οποία βασανιζόταν καθημερινά για τα πιστεύω της γενιάς του που απέβλεπαν σε μια πατρίδα λεύτερη και ενωμένη. " Απ ' τα κόκαλα βγαλμένη ". Ποτέ δεν με είχε ακουμπήσει τούτος ο στίχος του Σολωμού τόσο. "Απ' τα κόκαλα ", όχι τη σάρκα ούτε το αίμα αλλά από τα τελευταία απομεινάρια μιας ζωής. Ανατρίχιασα!

Πως καταντήσαμε έτσι. Πως καταφέραμε μέσα σε τρεις γενιές από τότε να αλλάξουμε τόσο. Να γίνει η κοινωνία μας τόσο επιφανειακή και ψεύτικη. Πως χάθηκαν το βάθος, το σέβας, τα πιστεύω, οι αξίες; Τούτος ο χρόνος πόσα ακόμα θα αποκαλύψει και πόσα μπορούμε να αντέξουμε για να προχωρήσουμε αλώβητοι;

Ο πατέρας μου και η μάνα μου με μάθανε να εμπιστεύομαι το ανθρώπινο και ότι καλό αυτό κρύβει. Το μεγαλύτερο τους λάθος, γιατί τελικά όπως φαίνεται η ζωή με βρίσκει πλέον απροετοίμαστο στην κάθε επόμενη γωνιά όταν πρόκειται για το "Καλό του Ανθρώπου".

Είναι η ψυχή μου θυμωμένη, μαραζωμένη και απογοητευμένη. Μετά που είδα όπως η πλειονότητα της κυπριακής κοινωνίας το περιβόητο βίντεο αποκάλυψη του Αλ Τζιαζίρα, ένιωσα τα πιστεύω μου και τα χρώματα που αγκάλιασα να καταρρέουν και να κατρακυλούν στον κατήφορο της αφάνειας και του απόλυτου σκότους. Ένιωσα σαν να μου είχαν πει ψέματα όλοι οι καθηγητές μου, οι αξιωματικοί μου στο στρατό, ο παπάς που με εξομολόγησε , οι ίδιοι μου οι γονείς.

Πως είναι δυνατόν ο δεύτερος τη τάξη στην ιεραρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, του νησιού μας, τούτης της μικρής κουτσουλιάς στην Ανατολική Μεσόγειο, του χρυσοπράσινου φύλλου που πιστέψαμε και τιμήσαμε να έχει βρωμίσει τόσο με αλαζονεία, φιλαργυρία και αρρωστημένο ναρκισσισμό τα νερά και τον αέρα που μας περιβάλλουν; Πως τόλμησε να ξεφτιλίσει με αυτό το χυδαίο τρόπο τον τόπο του στο παγκόσμιο κι μαζί κι εμάς. Πως μπόρεσε να μας σταυρώσει όλους με ένα ποτήρι κρασί. Με ένα ποτήρι κρασί! Με το ίδιο κρασί που κοινωνούμε την αγάπη του Θεού μας, με το κρασί που οι πρώτοι μας πατέρες χρησιμοποιούσαν σε σπονδές για να εξαγνιστούν από τις αμαρτίες τους. Το ίδιο κρασί που μάθαμε να φιλεύουμε τους αγαπημένους μας. Αυτό που τσουγκρίσαμε στο πρώτο μας ραντεβού. Ντροπή να ξεφτιλίζεις ότι ο άλλος έχει ιερό κι αγαπημένο. Ντροπή να τσαλαπατάς την ομορφιά που με κόπο φτιάχνετε και φυλάγετε.

Και συ ο δικηγορίσκος της πλάκας πως τολμάς να βάζεις στο στόμα σου το όνομα του τόπου μας και να λες πως αυτή είναι η Κύπρος; Αυτή είναι η Κύπρος στη δική σου άρρωστη και άπληστη συνείδηση. Και στην συνείδηση όσων πράττουν σαν εσένα. Όμως για όλους εμάς, τους υπόλοιπους "κατακαημένους" μεροκαματιάρηδες, η Κύπρος είναι το Τρόοδος και ο Πενταδάκτυλος, η Μαδαρή και τα Κιόνια, ο Δυαρίζος και ο Κούρης, η άμμος η χρυσή που περπατήσαμε γυμνά παιδιά, και η θάλασσα που γέννησε θεούς και θρύλους. Σίγουρα η δικιά σου Κύπρος δεν είναι η δικιά μας, και μην την ξαναβάλεις στο ανήθικο σου στόμα.

Και ο δικηγορικός σύλλογος; Που βρίσκεται; Ζει στον ίδιο πλανήτη με μας; Είναι δυνατόν να μην έχει αφορίσει προ πολλού το συγκεκριμένο υποκείμενο; Είναι δυνατόν να μην έχει καν λάβει θέση για τα όσα συνέβησαν; Πως επιτρέπετε σ' αυτό το άτομο να συνεχίσει να εξασκεί το δικηγορικό επάγγελμα διατηρώντας την άδεια του, όταν στα μάτια όλων των Κυπρίων έχει πέσει στα Τάρταρα χάνοντας την εμπιστοσύνη και σεβασμό τους;

Είναι η ψυχή μου θυμωμένη, μαραζωμένη και απογοητευμένη. Γιατί είδαμε το βίντεο και κανείς από τα κόμματα και ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο τούτου του τόπου δεν βρέθηκε να βγει άμεσα να κακίσει το τι έγινε, να μιλήσει ανοικτά και ντόμπρα και να ζητήσει τη διαλεύκανση του φιάσκου, να ζητήσει την αλήθεια να λάμψη να νιώσει ο κάθε ατιμασμένος Κύπριος πως επιτέλους κάποιοι σκέφτονται την τιμή τούτου του τόπου. Σιγή Ιχθύος. Σώπασε το κυβερνών κόμμα που εμπιστευτήκαμε, σώπασε και η αντιπολίτευση. Έγινε τούτη η σιωπή από όλους μια τρύπα μαύρη και μας ρούφηξε, γιατί πλέον ξέραμε πως τούτο σήμαινε ότι όλοι έχουν βρεγμένη τη φωλιά τους. Η μια λανθασμένη κίνηση διαδεχόταν την άλλη στροβιλίζοντας μέσα μας την εμπιστοσύνη που κατατεμαχίστηκε και διαλύθηκε, θέτοντάς μας μετέωρους σε ένα σύστημα μαϊμού που αδυνατούσε να λειτουργήσει σωστά.

Το κυβερνών κόμμα αρνείται επιστάμενα να παραδώσει τους περιβόητους φακέλους στον Γενικό Ελεγκτή, ο κρετίνος με το κρασί στο χέρι χρειάζεται τρεις μέρες να αποφασίσει να παραιτηθεί, και μόνο μετά από συνάντηση του με τον πρόεδρο του κυβερνώντος κόμματος λέγοντας πως δεν έκανε τίποτα μεμπτό, ο Γενικός Εισαγγελέας άφαντος και ο Πρόεδρος του κράτους δεν παίρνει θέση. Και όλοι αυτοί να νομίζουν πως εμείς οι υπόλοιποι δυστυχείς πολίτες τούτου του κατακαημένου κουτσουρεμένου κράτους, που είμαστε μάρτυρες αυτού του πρωτόγνωρου φιάσκου, είμαστε χαζοί και αφελείς και δεν καταλαβαίνουμε τι παίζετε. Σ' όλα αυτά να υποτιμούν και την νοημοσύνη μας.

Με όλο τον πολιτικό κόσμο να κρύβεται από τις κάμερες, τις αποκαλύψεις για τον αριθμό των διαβατήριων που δόθηκαν από το 2013 και κάποια ονόματα ανήθικων φυγόδικων που τα απέκτησαν, τα ονόματα των δικηγορικών γραφείων που εμπλέκονται και ποσό εμπλέκονται, τα χρήματα που πέσαν στα χέρια αυτών των λίγων και τις πιθανές τράπεζες που κατέληξαν τα χρήματα αυτά, οι οποίες δεν βρίσκονται στην Κύπρο, είναι πλέον ξεκάθαρο ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα από τα σημαντικότερα σκάνδαλα που ταρακούνησε την κυπριακή κοινωνία από τον καιρό της απελευθέρωσης.

Είναι η ψυχή μου θυμωμένη, μαραζωμένη και απογοητευμένη. Μα πιο πολύ θυμωμένη.
Θυμωμένη γιατί τα απανωτά κτυπήματα που δέχεται ο λαός μας από τους εκάστοτε ανήθικους πολιτικούς, διεφθαρμένους ψηλά ιστάμενους υπαλλήλους Τραπεζών, ανεύθυνους υπαλλήλους σε ευαίσθητα πόστα του Δημοσίου και ανέντιμους δικηγόρους, λογιστές, κτηματομεσίτες, κατασκευαστές και μεσάζοντες που θέλουν να γίνουν εκατομμυριούχοι «εν μια νυκτί», τον έκαναν πλέον ένα θλιβερό παρατηρητή, με ανοσία σε ότι συνταρακτικό συμβαίνει γύρω του. Ο λαός μας νοσεί ψυχικά. Τα κτυπήματα που δέχεται από το 1974 πολλά, επώδυνα και ανεπεξέργαστα. Γι’ αυτό δεν παραπονιέται πλέον. Σαν ασθενής σε ψυχιατρείο όπου του γίνονται καθημερινά ηλεκτροσόκ και το μούδιασμα στον εγκέφαλο δημιουργεί μίαν απάθεια για τα πάντα, γιατί δεν πρόκειται για το ίδιο άτομο πια. Σερνόμαστε στην καθημερινότητα μας με μια μόνιμη υποβόσκουσα κατάθλιψη, γιατί νιώθουμε πως ότι μπορούσε να πάει στραβά σε τούτο τον τόπο πήγε. Ότι τίποτε άλλο δεν θα μας ξαφνιάσει γιατί σχεδόν τα είδαμε όλα. Αυτό είναι που μας έκανε «τον λαό του καναπέ». Όχι γιατί νοιαζόμαστε λιγότερο, αλλά γιατί δεν πιστεύουμε πως κάτι θα αλλάξει όσο κι αν αγωνιστούμε. Έχουμε στο χρόνο γίνει ηττοπαθείς γιατί μας μάθαν πως είναι, πάντα να σε ξεγελούν.

Κοιτάζω το τραπεζάκι του πατέρα μου και ανακαλώ στην μνήμη μου τις εξιστορήσεις του για την « Μάχη του Παγκυπρίου Γυμνασίου». Θυμάμαι τις σπίθες που βγάζαν τα μάτια του όταν μας διηγούταν για τις πέτρες που έβρεχε η ταράτσα της Σεβέρειου Βιβλιοθήκης. Την χαρά, που νιώθανε όλοι ένα και όλοι μαζί για την πατρίδα. Όχι! Δεν θέλει πολλά ένας λαός για να αφυπνιστεί και να ζωντανέψει. Χρειάζεται πολιτικούς που να τον νοιάζονται πιο πολύ από την τσέπη τους. Πολιτικούς που θα τολμήσουν να του πούνε τις αλήθειες όσο ζημιογόνες κι αν είναι για την καριέρα τους. Πολιτικούς που δεν θα χρησιμοποιούν την διαιώνιση του πόνου του απλά για να τον έχουν του χεριού τους. Πολιτικούς που θα του σταθούν με αγάπη σαν γονείς και θα τον προστατέψουν από όποιους χρειαστεί.

Ως τότε έχουμε ευθύνη να φωνάζουμε με όση φωνή μας έχει μείνει. Γιατί αν συνεχίσουμε την βύθιση στον καναπέ θα χαθούμε δίχως να αφήσουμε κανένα σημάδι ότι κάποτε υπήρξαμε…

Εν κουρσεύκουνται τα κάλλη
μήτε η αρκογκιά σου.
Τούτη η μέρα η φτωσιή
η αρρωστημένη τζ' η φτηνή
δε βλάφτει τα προιτζιά σου,
ούτε τζιαι την ομορκιά σου.

Κόρη ξανθή τζιαί λυερή
Αμμόχωστο γλυτζιά μου
όσα τζι' αν κάμουν οι οχτροί
που σιήζουν την καρκιά μου
στάθου ψηλά εσού,
τζει πάνω που σ' αξίζει
αγκάλι με το πέλαγο
την άμμο την γρουσή σου
τζιαι πε πως εν εγένηκεν
με δείξεις πως σε κόφτει
γιατί η νύχτα εν μητσιά
τζιαιν όπως την παρηορκά
όταν γλυκοχαράζει...


M. Ταραμίδης 08.10.20
(Αφιερωμένο στους απανταχού Βαρωσιώτες)

Την αγάπησε την πρώην του γι'αυτό και τον στεναχωρούσε που την είχε χάσει.

Οι σχέσεις της μετά απ' αυτόν ήσαν αρχικά μικρές και επιπόλεες με τρεις γκόμενους διαδοχικά, που δεν την είχαν για πολύ, ούτε την είχαν ερωτευτεί όσο της άξιζε- τον Τόμας, τον Τζουζέπε και τον Ανρί.

Όμως εκείνο που τον ενόχλησε πιό πολύ, τον Μεχμέτ, ήταν που αυτή τελικά ερωτεύτηκε ξανά παράφορα τον παλιό της έρωτα τον Μήτσο, ο οποίος ποτέ δεν την είχε ξεχάσει. Μια σχέση όμορφη, με αμοιβαιότητα, που τους έβλεπες και ένιωθες πως ο ένας φτιάχτηκε για τον άλλο. Στην εφηβεία τους υπήρξαν ζευγάρι πολύ ευτυχισμένο που όμως οι φουρτούνες της ζωής δεν άφησαν να μεστώσει και να δέσει.

Τελικά το Σεπτέμβρη του '47 λιτά και δίχως τυμπανοκρουσίες, η Μεγίστη παντρεύεται τον Μήτσο της. Αυτόν που πάντα ποθούσε η καρδούλα της από τότε που κατάλαβε τι είναι το χτυποκάρδι.

Ο Μεχμέτ ποτέ δεν μπόρεσε να δεχτεί αυτό το γάμο και πολλές φορές προσπάθησε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να μπει σφήνα στον έρωτα τους. Εξάλλου το γραφείο του ήταν ακριβώς απέναντι απ' το δικό της και μπορούσε εύκολα όταν ήθελε να την παρενοχλεί. Ομως αυτός δεν ήθελε μόνο να τους χωρίσει, αλλά να ξανακάνει αν ήταν δυνατό την Μεγίστη δική του. Όσο όμως αυτός βρισκόταν στο δρόμο τους τόσο πιο πολύ αναζωπύρωνε τον έρωτα τους: " Μην του δίνεις σημασία Μήτσο μου εγώ μόνο για σενα χτυποκαρδώ" τον συντρόφευε η Μεγίστη. " Αφού είναι άρρωστο το άτομο, τι του δίνουμε τόση σημασία; " συνέχιζε.

Τα χρόνια περνούσαν, ο έρωτας τους έγινε αγάπη και η αγάπη τους λατρεία. Εβδομήντα τρια χρόνια παντρεμένοι με την ευτυχία να απλώνεται στο διάβα τους σχεδόν ξέχασαν τον "άρρωστο" Μεχμέτ που στα νιάτα τους και πιό μετά είχε βαλθεί να διαλύσει την ένωση τους.
Εκείνο το βράδυ θα γιόρταζαν την επέτειο του γάμου τους και περπατούσαν χειροπιασμένοι για το εστιατόριο που θα τσούγκριζαν για την αγάπη τους και θα έδιναν όρκους για το μέλλον τους. Στο εστιατόριο "Αιγαίο " είχαν κλείσει ένα τραπεζι μέρες πριν, εκεί που είχαν πρωτοτσουγκρίσει τα ποτήρια τους τότε, μετά το γάμο τους.

Το κερί που τρεμουλιαστά σχεδόν ντροπαλά φώτιζε τα πρόσωπα τους έκαναν πιο ευδιάκριτο το πρόσωπο κάποιου γέροντα, κουρασμένου και σακάτη που καθόταν στο παραδίπλα τραπεζάκι. Πρώτη τον είδε η Μεγίστη. Σχεδόν τον λυπήθηκε. Ήταν ο Μεχμέτ. Ένα σκυθρωπό , αξιολύπητο, κατάμονο ανθρωπάκι. Ανταλάχτηκαν τα βλέμματα τους κι αυτός σηκώθηκε αργά, σαν τσακισμένος και σέρνοντας τα πόδια του οδηγήθηκε στην έξοδο. Επιδεικτικά χτύπησε πισω του την πόρτα. Η Μεγίστη χαμογέλασε στον Μήτσο της γλυκα: " Να ζήσουμε αγάπη μου."

ΔΙΔΑΓΜΑ: ΑΚΑΡ!!! ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ. ΚΛΕΙΣΕ ΠΙΣΩ ΣΟΥ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ...

Κάθομαι και έχω απέναντι μου στον τοίχο ένα υπέροχο σκίτσο του Κάνθου. "Γυναίκες της Άλωνας" του 1938. " Ποτέ δεν υπέγραφε τα έργα του πριν τα πουλήσει. Μπροστά στον αγοραστή τα υπέγραφε" με διαβεβαίωσε η Ελένη του. Αρχές του 90 με ένα από τους πρώτους μου μισθούς αγόρασα αυτό το έργο. Και ταξίδεψε στη ζωή μου μαζί από τότε.

Πάντα λάτρευα την τέχνη. Ήταν για μένα κάτι παραπάνω από τρόπος έκφρασης. Ήταν το ξέφωτο που ξεκούραζα τη ψυχή μου μετά από κάθε λογής κακοτοπιές. Ένοιωθα μιαν απόκοσμη ζεστασιά να περιτριγυρίζομαι από τις καταθέσεις αληθινής ενέργειας συνοδοιπόρων της ζωής σε ένα κομμάτι καμβάς, χαρτί, μάρμαρο, γυαλί. "Η τέχνη γιατρεύει" μου είπε παλιά ένας φίλος και στη ζωή μου το ένιωσα βιωματικά πολλές φορές.

Και δεν μιλώ μόνο για τη ζωγραφική η την γλυπτική. Μιλώ για όλες τις εκφάνσεις της τέχνης. Μιλώ για τη μουσική, το θέατρο, τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο, την ποίηση, την αρχιτεκτονική. Μιλώ για όλα αυτά που διεγείρουν τον νου και την ψυχή γεμίζοντας όλους εμάς με συναίσθημα. Μιλώ για όλα αυτά που μαρτυρούν τα πιστεύω, τα αισθήματα, τον ψυχισμό, τις ιδέες και τα βιώματα του δημιουργού τους που σαν τέτοια αποκαλύπτουν την διαφορετικότητα και την πολυποικιλότητα της ίδιας της ύπαρξης μας. Μιλώ για τα καρυκεύματα της ζωής.

Τον τελευταίο χρόνο και με την έναρξη της πανδημίας που βασάνισε και βασανίζει ακόμα όλο τον πλανήτη κάποιοι από μας κατατροπώθηκαν από τον ιό άμεσα και έμμεσα από τις δεκάδες απαγορεύσεις λόγω αυτού. Κάποια σύνολα της κοινωνίας μας βασανίστηκαν πιο πολύ από άλλα. Το σίγουρο βέβαια είναι πως όπου ακούμπησε το ραβδάκι της η Θεά Τέχνη, η Πανδημία το τραυμάτισε σχεδόν ανεπανόρθωτα, σαν κατάρα. Θέατρα και Κινηματογράφοι σίγησαν. Γκαλερί και μουσεία ξεχάστηκαν πίσω από κλειδωμένες πόρτες. Γνωστές αίθουσες συναυλιών σκοτείνιασαν για να χαθούν με τη βαριεστημάρα και την κατάθλιψη που σκέπασε την κοινωνία. Η Τέχνη σιγεί. Με ένα πρωτόγνωρο τρόπο. Ούτε στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους που διέλυσαν τον κόσμο, η Τέχνη δεν είχε παύσει σε αυτό το βαθμό. Και πίσω από αυτήν όλοι οι δυστυχείς πρωταγωνιστές της, που περιμένουν απεγνωσμένα τη μηχανή να ξαναβάλει μπρος η να γίνει το θαύμα που θα μας ξαναφέρει όλους εδώ.

Χάσαμε τη χαρά του να απολαμβάνουμε την Τέχνη στο σπίτι της. Αντί αυτού βρήκαμε τρόπους μοναχικούς και λιγότερο κοινωνικούς να διατηρούμε ακόμη κάποια επαφή με την Τέχνη σέρνοντας την στο δικό μας σπίτι. Μέσα από την τηλεόραση και το διαδίκτυο, που απέκτησαν ακόμη σημαντικότερο ρόλο λόγω αυτής της επαφής. Τραγουδιστές πλέον κάνουν μοναχικές παραστάσεις φτιαγμένες για όλους εμάς που βρισκόμαστε καθηλωμένοι στους καναπέδες μας. Κόσμος επισκέπτεται Μουσεία και Γκαλερί διαδικτυακά . Η εικονική πραγματικότητα ήρθε για να μείνει και να μας κάνει λιγότερο κοινωνικούς, περισσότερο μοναχικούς, και ακόμη πιο απόμακρους. Χάσαμε τη χαρά της Τέχνης και των αρωμάτων της.

Πιο πολύ όμως ο ίδιος ο καλλιτέχνης έχασε τον τρόπο που έμαθε να κοινοποιεί την Τέχνη του. Πόσες θεατρικές παραστάσεις προετοιμάστηκαν λίγο πριν την πανδημία για να μην παρουσιαστούν ποτέ, η να παρουσιαστούν άδοξα στη μικρή οθόνη. Πόσες εκθέσεις Τέχνης κάθε λογής είχαν στηθεί για να ξεχαστούν και να σβήσουν μέσα στο άγχος της Πανδημίας? Πόσα προγράμματα δεν υλοποιήθηκαν και πόσα έργα δεν τελείωσαν ποτέ. Και πίσω από όλα αυτά πόσος κόπος, πόσα χτυποκάρδια, πόση χαρά, πόση αγάπη, και πόσο χρήμα χάθηκαν.

Εδώ ακριβώς είναι που θα περίμενε κανείς από τους απανταχού κυβερνώντες να δείξουν την ανάλογη ευαισθησία και ευθιξία για να σώσουν αυτό, που θα μπορούσε τουλάχιστον τις ψυχές μας να τις διατηρήσει, μέσα σε όλη τούτη την αρρώστια, υγιείς. Γιατί την κατάθλιψη δεν την γεννά μόνο η κλεισούρα.

Πως είναι δυνατόν να μιλούμε για το πότε και πως θα ανοίξουμε τα εμπορικά κέντρα όταν τα θέατρα μας, οι γκαλερί, οι κινηματογράφοι, τα μουσεία είναι κλειστά. Όταν η ίδια η ουσία της ζωής μέσα από την Τέχνη είναι απούσα? Και ενώ ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι σωστά διαρρυθμισμένα θέατρα και κινηματογράφοι δεν θα έθεταν σε κίνδυνο κανένα περισσότερο από ότι θέτω εγώ τον εαυτό μου δουλεύοντας μπρος σε ανοικτά στόματα? Πως είναι δυνατόν οι κυβερνώντες και οι επιδημιολόγοι τους να εθελοτυφλούν σε τέτοιο βαθμό, και να μεροληπτούν τόσο σε βάρος της ίδιας της ουσίας της ζωής. Πως γίνεται τον 21ο αιώνα το "Ευ ζην" να ποδοπατειται με τέτοιο εγκληματικό τρόπο?

Ο τελευταίος χρόνος της πανδημίας ξεσκέπασε όλες τις ατέλειες του συστήματος μας απέναντι στην Τέχνη και τους πρεσβευτές της. Ξεσκέπασε την απάθεια με την οποία χειριζόμαστε τον κόσμο της Τέχνης και μας έδειξε πόσα πολλά πρέπει να γίνουν από μέρους της πολιτείας ώστε να επέλθει δικαιοσύνη στους καλλιτεχνικούς κύκλους.

Αρχικά η πολιτεία έχει ευθύνη να ανοίξει τα απανταχού σπίτια της Τέχνης για τον κόσμο. Τα θέατρα , οι κινηματογράφοι, οι αίθουσες συναυλιών, τα μουσεία και οι γκαλερί πρέπει να ανοίξουν σε ένα σωστό χρονικό πλαίσιο και με προγραμματισμό ώστε να μπορέσουν οικονομικά να ορθοποδήσουν αλλά και να μπορέσουν να προσφέρουν στην κοινωνία αυτό για το οποίο δημιουργήθηκαν. Το να δουλεύει ένα θέατρο με το 50% της χωρητικότητας του είναι καλύτερο από το να μην δουλεύει καθόλου.

Πρέπει να δημιουργηθούν ταμεία στήριξης όχι μόνο ολοκλήρου του καλλιτεχνικού κόσμου αλλά και των φορέων που είναι υπεύθυνοι για παραστάσεις, εκθέσεις και κονσέρτα τα οποία έχουν ήδη οργανωθεί αλλά δεν προβλήθηκαν ποτέ. Είναι απαράδεκτο ένας ηθοποιός ο οποίος κάθεται τους τελευταίους δέκα μήνες να παίρνει χρηματοδότηση από το κράτος 900€.

Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι το Υπουργείο Παιδείας Πολιτισμού Αθλητισμού και Νεολαίας έχει αποδείξει στα χρόνια ότι δεν δύναται να εξυπηρετήσει τον Πολιτισμό όπως του αρμόζει. Προσωπικά μελετώντας τους τελευταίους μήνες τις κοινοβουλευτικές επιτροπές Παιδείας και Πολιτισμού διέκρινα την σχεδόν πλήρη αποχή θεμάτων που άπτονται του πολιτισμού. Είναι επιτακτική η ανάγκη άμεσης δημιουργίας Υφυπουργείου Πολιτισμού το οποίο θα ασχολείται αποκλειστικά με τα του Πολιτισμού και θα στηρίξει την Τέχνη όπως της αξίζει.

Σήμερα τούτη η Άνοιξη έρχεται για πρώτη φορά μετά από αιώνες σαν πραγματική αφέντρα. Κρατώντας τα σκήπτρα της δικαιοσύνης: "Επιτέλους τόσα χρόνια σας έχω λεύτερους και γυρίζετε, ψωνίζετε, ταξιδεύετε, διασκεδάζετε, και όλοι οι άλλοι υπήκοοι μου σαν παρακατιανοί χάνονται όλο και πιο πολύ στο σκοτάδι. Σήμερα ήρθα για όλους τους υπόλοιπους. Εσείς σουτ και υπόμονη στα σπίτια σας".

Ήρθε αυστηρή μα δίκαιη σαν μάνα που το ένα της παιδί βασανίζει και ηγεμονεύει όλα τα υπόλοιπα. Χαμογελαστή. Κούκλα. Όλα πράσινα, ανθισμένα, μοσχομυρισμένα μ'έναν ήλιο φανταχτερό και πρόθυμο για τα παιγνίδια της. Τα πουλάκια στα κλαριά μαζί της, κι οι πεταλούδες πέρα δώθε στο ρυθμό του χρόνου που ξέρει. Τα πρώτα χελιδόνια βουτούν στον αέρα ψαλιδίζωντας μια χαρά πρωτόγνωρη.

Οχι! Φέτος δεν ήρθε για μας η Άνοιξη. Ήρθε για όλους τους υπόλοιπους. Ήρθε για την λευκή πολική αρκούδα που έτρωγε πλαστικά για να ξεγελάσει την πείνα της και ξεψύχησε λίγο πιο κάτω πάνω σένα κομμάτι πάγου που σε λίγο θα έλιωνε κι αυτό. Ήρθε για τη χελώνα που καταβροχθίζει τις σακούλες μας για μέδουσες και πεθαίνει με τη ψευδαίσθηση πως έφυγε χορτασμένη. Για τον ελέφαντα που έσβησε περιμένοντας τη βροχή που δεν ήρθε ποτέ, και για το ψαράκι του ωκεανού που ο θάνατος το βρίσκει σαν ασφυξία σε κελί με χιλιάδες άλλα αδέλφια του, σφηνωμένο στο τέλος του. Ηρθε για την φάλαινα που έσβησε στην ακροθαλασσιά κραγιόν για την κυρία. Για τα κοράλια που χάσανε το χρώμα τους κι ασπρίσαν μες το χρόνο. Για τα ποτάμια που σιχάθηκαν το ίδιο το νερό που κουβαλάνε. Για τα δέντρα που κόπηκαν η δεν άντεξαν, και για το αεράκι που μαζί με την ανάσα της ζωής κουβαλά δηλητήριο, καπνό και κάρβουνο.

Σήμερα η Άνοιξη μας έκλεισε την πόρτα. Μας άφησε μέσα. Σήμερα μας θέλει να καταλάβουμε επιτέλους πως νιώθει το κλουβί. Σήμερα εν τη απουσία μας θα πάρει τα υπόλοιπα παιδιά της αγκαλιά να τα νταντέψει να τα βυζάσει, να τα καλομάθει. Σήμερα εν τη απουσία μας ξεκινάει η αλλαγή.

Με εμάς στα κελιά μας αρχίζει η επούλωση και η γιατρειά του πλανήτη. Στήθηκε με τον άξονα του όρθιος σήμερα απέναντι στον ήλιο με την αυτοπεποίθηση του νικητή. Και με την Άνοιξη σφικταγκαλιά αρχίζει να διαγράφει ότι δεν έπρεπε. Με εμάς άτονους και ανενεργούς σιγεί ότι βασάνιζε όλους τους υπόλοιπους. Τα αεροπλάνα μας καθηλωμένα, τα αυτοκίνητα μας παρκαρισμένα, τα πλοία μας αγκυροβολημένα, τα εργοστάσια μας κλειδωμένα χαρίζουν το χρόνο στο σύστημα να αναδιπλωθεί για την αλλαγή που τόσο περίμενε και ποτέ δεν ερχόταν. Μονοξείδια και διοξείδια αρχίζουν να χάνονται και να δίνουν χώρο στο οξυγόνο καθάριο και φρέσκο για όσους το έχουν πεθυμήσει. Ο καπνός και η ομίχλη της ανάπτυξης άρχισαν να διαλύονται και ο ουρανός να γίνεται ξανά διάφανος αποκαλύπτοντας τ'αστέρια και ένα Σύμπαν που ήταν κρυμμένο, σαν χαμένος Θεός. Τα χημικά και τα βαρέα μέταλλα άρχισαν να εξαφανίζονται από τις θάλασσες και τα ποτάμια και τα νερά τους να γίνονται γαλανά και διάφανα όπως τους πρέπει.

Κλεισμένοι οπως είμαστε στα κελιά μας, σαν τιμωρημένοι, ας σκεφτούμε τούτο τον πλανήτη για λίγο χωρίς εμάς. Σαν να μην υπήρξαμε ποτέ, και σαν να μην πρόκειται να μας πεθυμήσει ποτέ κανείς. Κι ας απλώσουμε το βλέμμα στο βαθύ μπλε του ουρανού και στο ζωηρό πράσινο του κάμπου, ας αφήσουμε τη μυρουδιά της λεμονιάς να μας οδηγήσει στα έγκατα μας κι ας κλάψουμε για ότι πιστέψαμε σωστό μα δεν ήταν. Ας αφήσουμε την Άνοιξη να γιατρέψει την ψυχή μας και μαζί της ας χαρούμε για όσα άλλαξε ένας ιός, που δεν καταφέραμε να αλλάξουμε εμείς...

Ας γίνουμε μάρτυρες τούτης της αλλαγής που ξεκίνησε...

Πάντα πίστευα πως ένα από τα σημαντικότερα δικαιώματα που έχει ο πολίτης κάθε δημοκρατικής χώρας είναι η ελευθερία του να επιλέξει συνειδητά ποιά πολιτική παράταξη η σχήμα αντιπροσωπεύει τα πιστεύω του. Εξάλλου αυτό το δικαίωμα είναι που μας κάνει όλους ίσους, το égalité της Γαλλικής Επανάστασης.

Η Γαλλικη Επανάσταση με το "Liberté, égalité, fraternité" έδωσε μια άλλη δυναμική στις νέες κοινωνίες της Ευρώπης και του κόσμου όπου υιοθετήθηκαν. Ο κόσμος άρχισε να βλέπει τις κοινωνίες να γίνονται πιο δημοκρατικές, πιο δίκαιες πιο ανθρωποκεντρικές, όπου οι κυβερνώντες εκλέγονται για ένα χρονικό διάστημα για να εκπροσωπούν το λαό τους.

Οι περισσότερες βασιλείες της Ευρώπης αλλά και στο παγκόσμιο κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν από την κοσμική δημοκρατία που μέλημα της έχει τον άνθρωπο, την ισότητα και την κοινή ευημερία με βάση τον φιλελευθερισμό. Τα φέουδα καταργούνται και οι προύχοντες γίνονται είδος προς εξαφάνιση. Ο λαός πλέον γίνεται ο πρωταγωνιστής της νέας κοινωνικής κατάστασης.

Πολλά άλλαξαν από τότε. Και δυστυχώς το χειρότερο από όλα είναι ότι ζούμε την ψευδαίσθηση της ισότητας για την οποια πάσκισαν ο Μαρά και ο Ροβεσπιέρος. Οι πολιτικοί μας και οι έχοντες την εξουσία πλέον θυμίζουν και πάλι φεουδάρχες. Το ίδιο και οι επιχειρηματίες που τους στηρίζουν . Ετσι δημιουργήθηκε μια πυραμίδα, που σκοπό έχει να απογυμνώνει οικονομικά τους πολλούς ρίχνοντας το χρήμα στα χέρια των εκάστοτε διοικούντων και της παρέας τους και τις περιουσίες στα νύχια των τραπεζών, μια πυραμίδα η οποία είναι πολύ δύσκολο να ανατραπεί γιατί η πλατεία βάση της είναι φτιαγμένη από χατίρια, δωροδοκίες, δολιοφθορά, παρανομίες και καλοπιάσματα μιας μερίδας του λαού που επωφελείται από τα ψίχουλα που του ρίχνουν, μετατρέποντας τον σε "μοντέρνους αυλικούς". Στην πραγματικότητα επιστρέψαμε πίσω στην "φεουδαρχία" δίχως να το έχουμε καταλάβει.
Αυτό το σύστημα και η νέα πυραμίδα είναι πλέον παγκόσμιο φαινόμενο, όμως σε κάποιες χώρες αυτό το φαινόμενο είναι πιο έντονο και καταστροφικό.

Η Κύπρος σαν κράτος σχετικά νεοσύστατο και δίχως πολιτική ωριμότητα άφησε το φαινόμενο της νέας κοινωνικής πυραμίδας να διαλύσει ότι χτίστηκε από την άλλοτε δυνατή μεσαία τάξη. Για αιώνες υπόδουλοι στους Οθωμανούς και αργότερα κομμάτι της Βρετανικής Αυτοκρατορίας είδαμε για πρώτη φορά τους εαυτούς μας ελεύθερους το 1960.

Τότε άρχισαν να δημιουργούνται πραγματικά τα πιο πολλά πολιτικά κόμματα , σαν συμμορίες-γιατί σαν έτσι έμαθαν να λειτουργούν στον απελευθερωτικό Αγώνα. Τότε άρχισε να διαμοιράζεται και το χρήμα σε αυτούς που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πρόσφεραν στον αγώνα - τα τσιράκια του Μακάριου και του Γρίβα. Εκεί χωρίστηκε η κοινωνία, στους προύχοντες και ευνοούμενους του συστήματος, στους οποίους το σύστημα μοίρασε τους άσσους της τράπουλας αυτού του τόπου και στους υπόλοιπους, που μοιράστηκαν τα τεσσάρια και τα πεντάρια άφηνοντας μας να παίξουμε το άδικο και προδιαγραμμένο παιγνίδι του.

Ετσι δημιούργησαν μιαν άνιση κοινωνία δυό ταχυτήτων. Στους λίγους με τα καλά χαρτιά στα χέρια οι οποίοι θα μπορούσαν να ανέβουν στις πιο ψηλές βαθμίδες, να γίνουν και να ελέγχουν τα πάντα και σ' αυτούς που κρατούσαν τη σαβούρα που με πολλή τύχη και πολλή δουλειά θα μπορούσαν να φτιάξουν έστω την μέση τάξη του τόπου. Κάποιες οικογένειες απλά λόγω "χαρτιών" έγιναν οι νεοι προύχοντες αυτού του τόπου. Και αυτές έκαναν τα οικονομικοπολιτικά παιγνίδια σε πρώτη φάση. Μέσα από αυτούς ξεπήδησαν οι πρώτοι πολιτικοί, διοικητές τραπεζών και εταιρειών, μεγάλοεπιχειρηματίες, δήμαρχοι και από αυτούς παλι ξεπηδούσαν οι επόμενοι πολιτικοί που θα έκαναν το παιγνίδι όπως το διδάχτηκαν από τους προηγούμενους. Αυτό ζούμε από τό 1960. Φυσικά οι προύχοντες ξεχώριζαν κάθε τόσο άτομα από τους υπόλοιπους, για να κλείνουν στοματα, τους οποίους και προωθούσαν πάντα με το αζημίωτο τους εφόσον τους κρατούσαν το χέρι καθοδηγώντας τους για τις όποιες αποφάσεις, επωφελούμενοι από της οποίες συμφωνίες.
Το πιο άρρωστο απ' όλα πηγάζει από την ψυχολογία μας σαν λαός που ζήσαμε υπόδουλοι μες τους αιώνες και μάθαμε να δίνουμε αξία στον τσιφλικά και τον έχοντα γιατί αυτού το μαστίγιο φοβόμασταν. Έτσι ένα τεράστιο κομμάτι στην κοινωνίας μας αποτελείται από αυλικούς, κόλακες και γλύφτες. Αυτοί ειναι οι μοντέρνοι ψηφοφόροι οι οποίοι με τον πιο μαζωχιστικό τρόπο τρέχουν στις κάλπες να ψηφίσουν αυτόν που τους μαστίγωνε.

Από το 1978 βλέπουμε το ήθος στην πολιτική να καταρρέει και όλα τα κόμματα το ένα πίσω από το άλλο να ξεφτιλίζονται μπρος στα μάτια κάθε ευυπόλυπτου πολίτη. Με γεωμετρική πρόοδο η παρατυπία, έγινε απροσεξία, η απροσεξία έγινε λάθος, και το λάθος απλά οδήγησε στη διαφθορά. Γιατί όταν στην παρατυπία ο λαός δεν αντιδράσει οι άρχοντες την μυρίζονται την αδυναμία του. Και αυτήν κρατούν σαν όπλο και οδηγούνται στη διαφθορά. Ο άρχοντας και η εξουσία ποτέ δεν φτάνουν στην διαφθορά αν δεν τους παρακινήσει η απάθεια του λαού του.

Ο λαός είναι τελικά το κλειδί για το τι θα συμβεί στην κοινωνία του. Και αυτό συμβαίνει και στην Κύπρο. Απο την ίδρυση του Κράτους μας, τα ίδια άτομα τσακώνονται στους καφενέδες, στα γήπεδα, στα πάρτι για το κόμμα που στηρίζουν σθεναρά μα τυφλά, στις δεκαετίες που περνούν και παίρνουν μαζί τους ότι όμορφο δημιουργήθηκε σ' αυτό τον τόπο, γιατί τελικά το κάθε κόμμα που πίστεψαν τους πούλησε κοιτώντας μόνο τα "του οίκου του" και τα "της τσέπης του". Η τύφλα δυστυχώς συγχωρεί τα ασυγχώρητα και επαναλαμβάνεται, σαν προπατορικό αμάρτημα, δημιουργώντας φανατισμό και κομματικοκρατία. Και μέσα σε όλα αυτά χάνονται θεσμοί, ήθη, τα πιστεύω μας και εν κατακλείδι γινόμαστε ένα με τους ανήθικους που μας διοικούν. Η απάθεια του λαού τον κάνει συνένοχο στα παιγνίδια των διοικούντων.

Μόνο δύο τρόποι υπάρχουν μέσα από τη Δημοκρατία για να προειδοποιήσεις και να τιμωρησεις τους διοικούντες που δεν αξίζουν. Προειδοποιείς φωνάζοντας σε μια διαδήλωση και τιμωρείς με την ψήφο σου.